Και να που μπήκαμε στον Οκτώβρη…

Ένας περίεργος μήνας… Όχι μόνο ο φετινός λόγω των καταστάσεων πανδημίας και άλλων λοιπών γεγονότων αλλά γενικά ένας από τους πιο περίεργους μήνες του χρόνου. Οι ψυχολόγοι λένε πως σε αυτό τον μήνα θέλουμε να κοιμόμαστε περισσότερο, πως έχουμε μια μορφή καταθλιπτικής συμπεριφοράς, σε άλλους πολύ σε άλλους λιγότερο και αυτά όχι απαραίτητα λόγω κούρασης, αλλά γιατί το σώμα μας προσπαθεί να προσαρμοστεί στις φθινοπωρινές συνθήκες και η ψυχή μας να αφήσει πίσω της τις όμορφες και ειδυλλιακές εικόνες του καλοκαιριού… Είναι τόσο δύσκολο εντέλει;

Μάλλον όχι, γιατί το κάνουμε σχεδόν πάντα, έστω και  ασυνείδητα…

Όλες αυτές οι σκέψεις, έρχονται βροχή καθώς κατεβαίνω την Ευθ. Πολίτη, την κεντρική οδό που περνά μπροστά από την Αίθουσα του Πολιτιστικού Συλλόγου και από το Εθνολογικό και Λαογραφικό Μουσείο του χωριού. Φέτος, η μυρωδιά της ελιάς ήρθε νωρίτερα μιας και ο ελαιώνας μας έδωσε απλόχερα τους καρπούς του και ο κόσμος μαζεύει ήδη «πράσινο»…

 Πόσες φορές όμως δεν κάναμε σκέψεις και πράγματα ασυνείδητα; Ή έστω συνειδητά αλλά αφιλτράριστα, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, χωρίς ιδιαίτερη φροντίδα…

Η δικαιολογία είναι έτοιμη! Φταίει αυτός ο δαίμων της καρδιάς, που τις περισσότερες φορές δεν υπακούει στο μυαλό, σε κανόνες, σε «πρέπει»…

Χανόμαστε στα συναισθήματα, στην ηδονή της στιγμής, στην χαρά που σου δίνει αυτή η στιγμή, στην πληρότητα που νιώθεις εκείνη τη στιγμή… Όμως είναι στιγμή! Αξίζει να βγεις από τους κανόνες σου, για μια στιγμή;

Από την άλλη, τι είναι η ζωή; Κανόνες ή Στιγμές;   Η απάντηση εύκολη ή όχι; Σκεφτείτε το…