Αποχαιρετώντας τον Γενάρη… (γράφει η Νάνσυ Ζαχαροπούλου)

Φτάνουμε στο τέλος του πρώτου μήνα της νέας χρονιάς… μιας χρονιάς με πολλούς δισταγμούς, μιας χρονιάς με πολλούς κανόνες, μίας χρονιάς με δυσοίωνες προβλέψεις σε αρκετούς τομείς αλλά ταυτόχρονα μιας χρονιάς γεμάτη από λαχταρά και πάθος για ζωή, για δημιουργία, για φαντασία και διασκέδαση, περισσότερο από ποτέ!

Μια από τις πιο σημαντικές ποιήτριες του 21ου αιώνα είπε πως τον κόσμο τον βλέπουμε μια φορά, στην παιδική μας ηλικία… τ’ άλλα όλα είναι ανάμνηση…

Μάλλον έχει δίκιο… Τα παιδιά έχουν μια απλή και ταυτόχρονα τόσο σύνθετη σκέψη που σε αφοπλίζει και σε καθηλώνει. Μέσα από τα μάτια τους όλα είναι εφικτά! Όλα είναι προσπελάσιμα και οι δυσκολίες μοιάζουν τόσο μικροκαμωμένες, σχεδόν αόρατες…

Η ενασχόλησή μας με τους άλλους μονοπωλεί το ενδιαφέρον μας, αγνοώντας ότι κυρίως πρέπει να ασχοληθούμε με τον εαυτό μας για να μπορέσουμε να έχουμε μια καλή και άρτια εικόνα και για τους άλλους. Τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι ακολουθούν την καρδιά περισσότερο από το μυαλό τους, γι’ αυτό και λειτουργούν με τρόπους που αδυνατούν να εξηγήσουν.

Δεν νομίζω ότι καταφέρνουμε ποτέ να ανακαλύψουμε το βαθύτερο νόημα ή ότι κατανοούμε τα σημαντικά στοιχεία της ζωής. Παλεύουμε με τα ίδια ακριβώς ερωτήματα που ταλάνιζαν τους μεγαλύτερους φιλοσόφους όλων των εποχών. Είμαστε καταδικασμένοι να βιώνουμε τις ίδιες αμφιβολίες, αντιφάσεις και απογοητεύσεις που οι άνθρωποι
αντιμετώπιζαν ανέκαθεν.

Γυρνώντας λοιπόν έστω και για λίγο στην παιδική μας αθωότητα και προσπαθώντας να δούμε τα πράγματα λίγο πιο απλά, χωρίζοντας τα «επιμέρους» τους όπως θα έλεγε και ο Αριστοτέλης ίσως πετύχουμε την «σωτηρία της ψυχής»…