Νοέμβριος

Το Φθινόπωρο είναι πάντα μελαγχολικό γιατί προσπαθείς να εγκλιματιστείς και να θέσεις την ζωή σου σε νέες βάσεις…

Περπατώντας λίγο πριν σουρουπώσει μέσα στο χωριό, ήδη η μυρωδιά από τα αναμμένα τζάκια σε βάζει στο κλίμα… Νοέμβριος… ο τελευταίος μήνας της πιο μελαγχολικής εποχής του χρόνου σε προετοιμάζει για την είσοδο στον χειμώνα…στον πιο όμορφο μήνα του χειμώνα και στην πιο όμορφη γιορτή του χρόνου…

Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτές οι μυρωδιές με ξετρελαίνουν!!! Μου ξυπνούν όλες μου τις αισθήσεις… το καμένο ξύλο, τα διάφορα εσπεριδοειδή, το πορτοκαλί, το μανταρίνι που ξεπηδούν σαν μικρές πινελιές ηδονής από τους φράχτες των σπιτιών σε κάνουν να νιώθεις στο σώμα σου μια θαλπωρή… μια ζεστασιά… μια οικειότητα…

Κατηφορίζοντας το ξημέρωμα προς τον κεντρικό δρόμο του χωριού, ο ουρανός μού έκανε την χάρη και ζωγράφισε για μένα τον πιο όμορφο του έργο… ένα απίστευτο συνονθύλευμα από μωβ αποχρώσεις που σπάνε με μία χαρακιά χρυσή με πορτοκαλί νότες ανοίγοντας την αγκαλιά του για να υποδεχτεί τον Ήλιο…τον βασιλιά του φωτός!!!

Κοντοστέκομαι κάπου στη μέση του δρόμου… μια βαθιά ανάσα βγήκε ανεμπόδιστα από μέσα μου… μια ανάσα ευχαρίστησης…μια ανάσα ευγνωμοσύνης… μια ανάσα που σε πλημμυρίζει… που σε κάνει να νιώθεις γεμάτος, δυνατός, άτρωτος, όμορφος, ποθητός… Πόσο πολλή δύναμη ασκεί πάνω μας ο τόπος μας; Πόσο πολύ μας καθορίζει;

Είμαστε τυχαία το «κέντρο του Κόσμου»;